Υπάρχει κάποιος που να μην γνωρίζει το Βασίλη Σκουλά ? κάποιος που γεννήθηκε σε αυτό το τόπο ή που θα γεννηθεί στο μέλλον, δεν γίνεται να μην έχει ακούσει αυτό το όνομα και αυτή τη φωνή. Όσο δέος κι αν προκαλεί σε μας και μόνο η σκέψη της τόσης αναγνωρισημότητας για τον ίδιο έπαιξε κανένα ρόλο? τον επηρέασε?
Όχι μετα βεβαιότητάς όχι, η αγάπη του κόσμου για αυτόν και τη μουσική του ίσως , ναι αλλά η αναγνωρισημότητα όχι. Ο ίδιος πολύ απλά θα πει.. [είμαι λυράρης από τα Ανώγεια].
Πρώτα λυράρης γιατί τη λατρεύει τη λύρα και μετά από τα Ανώγεια. Αγαπά το τόπο καταγωγής του όπως όλοι μας, όμως ποτέ δεν μας παρουσίασε το χωριό του ως το μοναδικό ή το καλύτερο.. συχνά λέει ..[νιώθω πως είμαι από όλη τη Κρήτη]. Παρόλα αυτά, είναι στ’ Ανώγεια, εκεί ζει.. από εκεί ήρθε κι απόψε κι εκεί θα πάει μετά, κι αν θες να τον συναντήσεις εκεί πρέπει να πας κι εσύ, κι αν θες να τον ακούσεις πάλι εκεί.. στη Ντελίνα του.
< δεν είσαι’ συ Ντελίνα μόνο ‘σαι καζαλίνα και καραμπουζουκλίνα> μας τη πρώτο-σύστησε ναζιάρα και <μπελαλίδικη σα το κακό χωράφι> όμως μεγάλη αγάπη που τον κράτησε εκεί να ζήσει με την οικογένεια του , όμορφα και αρμονικά με τη φύση που τόσο αγαπά. Εκεί ζει, εκεί εργάζεται, εκεί παίζει μουσική σταθερά.. είναι το σπίτι του η Ντελίνα.. απλό κανονικό σαν όλα τα άλλα μόνο που έχει όνομα και είναι πάντα ανοιχτό για όλους μας. Στη μαγική ντελινα αν έχει καλοσύνη ο καιρός μπορείς να δεις μέχρι τη Σαντορίνη, όλο το ανοιχτό πέλαγος .. και νομίζεις φεύγοντας το βράδυ πως αυτό το μέρος… κάποιος άλλος το έφτιαξε .. και καθάρισε τον ορίζοντα του και τον έβαλε εκεί .. και του ‘πε .. κάτσε εσύ εδώ να προσέχεις.. (Μάλλον θα είδε τι καλή δουλειά έκανε με τη μουσική) κάτσε να προσέχεις και θα έχεις ότι ζητήσεις… και ζήτησε.. Οικογένεια , μουσική και φίλους.
Ο Βασίλης Σκουλάς γεννήθηκε το 1946 στα κατεστραμμένα από τους Γερμανούς Ανώγεια. Είναι το 8ο παιδί της πολυμελoύς οικογένειας του Αλκιβιάδη Σκουλά ή Γρυλιου και της Ελένης. Μεγάλωσε στο καφενείο του πατέρα του στο Περαχώρι.. και μεγάλωσε κυριολεκτικά με τους συγχωριανούς – θαμώνες, με τα βάσανα τους, τις πίκρες τους, τις ανθρώπινες απώλειες της κάθε οικογένειας που άφησε πίσω ο πόλεμος… και σιγά-σιγά με τη χαρά τους, τα καλαμπούρια τους, τις παρέες και τα γλέντια τους.. στις στιγμές διασκέδασης που κρατούσαν και 2 μέρες, συμμετείχε κι εκείνος, τραγουδώντας και χορεύοντας.. μέχρι τα 7. Τότε ο πατέρας του, του χάρισε τη πρώτη λύρα. Σαν Άγιο εικόνισμα την έπιασε στα χέρια του… [αισθάνθηκα πως γνώρισα τις ομορφιές του κόσμου].. και δεν την άφησε ποτέ από τα χέρια του, δεν επέτρεπαν και τα γονίδια του παππού του Μιχάλη σπουδαίου λυράρη της εποχής και του προπάππου του να μην ασχοληθεί με τη μουσική.
Όμως ο Βασίλης Σκουλάς δεν ασχολήθηκε απλώς με τη μουσική όπως πρόσταζε το γονίδιο αλλά ανέλαβε την ευθύνη..
Κι αν ο Καζαντζάκης δεν είχε πει πως… Είναι μεγάλη ευθύνη να ’σαι Κρητικός.. δεν θα είχε μείνει ανείπωτο γιατί σίγουρα θα το ‘χε πει ο Σκουλάς.. και τι εννοώ?
Αγάπησε την Κρητική μουσική και καθιερώθηκε σε αυτήν όμως αγάπησε και ασχολήθηκε και με την έντεχνη μουσική της Ελληνικής μουσικής σκηνής. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να το κάνει άλλωστε σήμερα??.. αν όχι κάποιος που γνωρίζει τόσο καλά το παλιό και πως να το συνδέσει με το καινούργιο δημιουργώντας ο ίδιος τους κανόνες. Γιατί αν έχεις αντίληψη και αισθητική ξέρεις να το κάνεις, να φιλτράρεις τι θα προσθαφαιρέσεις και έτσι να θέσεις τα όρια. Έτσι παίζει μουσικές των Σκορδαλό και Μουντάκη από τους οποίους προέρχονται τα ακούσματα του αλλά και Νικηφόρο Βρεττάκο. Τραγουδάει για τηλεοπτική σειρά και νιώθουμε ότι κάνεις άλλος δεν θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα όπως όταν μας τραγουδάει <πρόβαλε μάνα του γαμπρού> μοναδικά.
Αγαπά να παίζει για χορευτικά συγκροτήματα όπως αγαπά και ο ίδιος το χορό… όμως είναι εκείνος πάλι που θέτει τα όρια του σεβασμού στο χορό σε ανύποπτο χρόνο..[μη σταματάτε βρε παιδιά το χορό, δε σταματάει ο χορός για να χορέψει ένας, μόνος, στη μέση]. Επιτέλους κάποιος το είπε..
Αυτός ξέρει να γλεντίζει τους καλούς μερακλήδες, όμως αυτός έθεσε τα όρια μια αξέχαστη στιγμή και είπε στοπ στους άσκοπους πυροβολισμούς στα γλέντια, που στερούνε τη ζωή σε νέους συνήθως ανθρώπους.. και έγιναν τα λόγια του επίσημή απόφαση του συλλόγου Κρητών Καλλιτεχνών, να αποχωρούν όλοι οι μουσικοί, την ίδια στιγμή των πυροβολισμών από όλα τα γλέντια.
Αγαπά τους νέους αλλά πάντα τους συμβουλεύει να αφουγκράζονται τους παλιούς.
Ξεκινάει να παίζει σε γλέντια από πολύ μικρός κι σε πολύ μικρή ηλικία συμμετέχει σε δισκογραφική δουλειά.. φεύγει για το στρατιωτικό του και επιστρέφει στη μουσική ζωή παίζοντας σε Κρητικά κέντρα του Ηρακλείου όπου καθιέρωσε πρώτος τις ανωγειανές κοντιλιές και τις μαντινάδες. Ξεκινάει τα ταξίδια στο εξωτερικό.. και ξεκινάει και το ταξίδι της ζωής με την αγαπημένη του Χρυσάνθη Σαρειδάκη γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αμερική, μαζί αποκτούν 2 παιδιά και σήμερα πια και 2 εγγόνια. Μπαίνει στη δισκογραφία το 70΄και από τότε μέχρι σήμερα δισκογραφεί σταθερά, χαρίζοντας μας μεγάλα τραγούδια και στον ίδιο χρυσό δίσκο, γεγονός για Κρητικό καλλιτέχνη την εποχή του.
Το 80΄ήρθε η πρόταση του Γιάννη Μαρκόπουλου για συναυλίες σε όλη την Ελλάδα καθιερώνοντας το Βασίλη Σκουλά στην έντεχνη μουσική σκηνή. Το 81΄το καφενείο η Ελλάς με τους Γ. Κούτρα, Λιζέτα Νικολάου, Αφροδίτη Μάνου και μοιράζεται μια σεζόν το καμαρίνι του με το Μίμη Φωτόπουλο. Και μετά ο Καπετάν Μιχάλης με το Γιάννη Βόγλη σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ερμήνευσε Μιχάλη Νικολούδη και Πάρη Μύτσου μετά από πρόταση τους και ένα από τραγούδια του έμελλε να γίνει ο ύμνος της πολεμικής Αεροπορείας
<Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω
Έχω φίλο τον ήλιο θεό
Με του αγέρα το νέκταρ μεθάω
Αγκαλιάζω και γη και ουρανό>
Ζάρα κλαψιάρικο πουλί, στην αγκαλιάσου μια βραδιά, δε θέλει ο χωρισμός γιατρούς, δε ζει το ψάρι στη στεριά, Ντελίνα, χρυσός δίσκος με τη ζαχαροζυμωμένη μου, ανάθεμα σέ λογισμέ, πρωτοκοπέλα του χωριού, εγώ μικρή μου σ ‘αγαπώ. Για σένα ξημερώνομαι, κερά μου την αγάπη σου, χίλιες χρυσές αθιβολές, αμε τε με στην εκκλησιά, συρτά με το δικό του ξεχωριστό στίχο, να ‘χα τη χάρη τω πουλιών, χαλάλι σου η αγάπη μου, ταμπαχανιώτικα, αφού ‘χες άλλο στη καρδιά, τραγούδια με μαντολίνο, δροσοσταλίδα να μου νε, πολλές φορές φεγγάρι μου, κοντυλιές, 45 κυνηγοί το νου μου κυνηγούνε, δρωμένος το πια το νερό, πότε θα πάω στο χωριό με τον Κουμιώτη, η γαρδένια, ξελογιασμένο μου πουλί, συμμετοχή στα ραδιοφωνικά ιστορικές ηχογραφήσεις από το Αρχείο του Ρ.Σ. Ανατ Κρήτης του Γιώργου Παπαγεωργίου. Επήραν οι γωνιές φωτιά, στάλα τη στάλα το νερό, τόπο που κάνει αντίλαλο, ζουμπούλι μου ανοιξιάτικο, τα αγρία πουλιά τα ημερεύω, Ξελισμονίστρα του σεβντά, όσο σιμώνει ο καιρός, γιασεμάκι μου, αμάν Μαριώ, στο ξέσπασμα του φεγγαριού, για μάγια – μάγια μου καμες, ο άντρας κάνει τη γενιά, δεν είμαι κάλπικος παράς….
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα τραγούδια ή δίσκους που μας χάρισε με τη μοναδική φωνή του και εκτός από της συμμέτοχες που αναφέραμε ακόμα: Μάριος Τόκας, Βίκη Μοσχολιού, ο προσωπικός του φίλος του Παντελής θαλασσινός, Πίτσα Παπαδοπούλου, Δημήτρης Μπάσης, Γεράσιμος Ανδρεατος και πάρα πολύ άλλοι.
Μεγάλο καλλιτέχνη γνήσιο εκφραστή της Κρητικής μουσικής παράδοσης εμείς θεωρούμε το Σκουλά και ο Σκουλάς θεωρεί [ τον ίδιο το Κρητικό λαό που μέσα του κουβαλάει τη Κρήτη].
Αγαπά πολύ τις μαντινιάδες και έχει τραγουδήσει πολλές η αγαπημένη του παραμένει πάντα η παρακάτω και με αυτή θα τον καλωσορίσουμε
Στο μετερίζι τσ ‘ανθρωπιάς
Και στη τιμής το χρέος
Εκειά θα στέκω να παντώ
Κι ‘ας είμαι ο τελευταιος
Κατερίνα Βαγγέλα
Υπεύθυνη χορευτικής ομάδας Δήμου Ιεράπετρας
